سالها قبل وقتی یک دختر دبیرستانی بودم  شاید هم زودتر خیلی می نوشتم دستنوشته هایی برای دلم برای انشاهای مدرسه که همیشه مورد تشویق بود بعد نمی دونم چی شد که دیگه کم کم ننوشتم ولی این نیاز همیشه با من بود نمی گم فرصت نبود شاید فرصت برایش نمیگذاشتم و حالا پس از سالها دارم می نویسم .

هنوز نمی دونم از چی از کجا از کی فقط احساس می کنم که باید بنویسم مثل اون روزها که می نوشتم

خوب به یاد دارم روزی که در انشام نوشتم( غزال بی پناه چشمان من) و چقدر تشویق معلمم لذت بخش بود هنوز لذتش را احساس می کنم

اون روزها بیشتر مخاطبم خدا بود و حالا پس از سالها پس از اینهمه تغییر دلم می خواد باز هم مخاطبم خدا باشد.دوستش دارم همیشه دوستش داشتم چون همیشه بهترین را برایم خواست اگر چه گاهی نمی دانستم که این بهترینه

حالا من بزرگ شدم بچه دارم وزندگی خودم با مشغله هاش و حالا می خوام باز هم فرصت نوشتن رو به خودم بدم

وبیشتر بنویسم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: